ఎన్ని.. ఎన్నెన్ని..
ఊహల ప్రయాణం ఊపిరి వున్నంత వరకే..
ఊసుల నిరీక్షణం ఊహలున్నంత వరకే..
ఎన్ని చూపులు??
ఎన్ని మాటలు??
కాలం కరిగిపోతుంది, స్వప్నం ఇక చాలు అని కంటిపాప చెబుతుందా?
మది మీటుతున్న భావసరిగమల్ని ఆపమని ఎద చెబుతుందా?
ఎన్ని కలలు??
ఎన్ని అలలు??
సరాగాల అంచులకు.. సుస్వరాల మాలికల్ని చేర్చకు అని రాగమాలిక చెబుతుందా??
హారాల రాగ ప్రభంధాలకు.. మనోహరాల ఆల్లికలని పేర్చకు అని హాలిక చెబుతుందా??
ఎన్ని సరదాలు??
ఎన్ని జ్ఞాపకాలు??
రెప్పల మాటున తన రూపుని దాచకు అని నయనానికి కంటిపాప అడ్డొస్తుందా??
ఊహల చాటున తనని బంధించకు అని మదిలోని రూపు మాసిపోమ్మంటుందా??
ఎన్ని ఊహలు??
ఎన్ని నిట్టూర్పులు??
పెదవి మాటున దాగిన మౌనాన్ని చేధించమని నిశ్శబ్దం అడుగుతుందా??
నాసిక మరవని శ్వాసని తనపైని ఆశ మరచిపోమ్మని కోరుతుందా??
ఎన్ని విరహాలు??
ఎన్ని వియోగాలు??
-----------------------------**********************************-------------------------
(ఇది నేను 9 సం" క్రితం రాసింది. అందుకే కొంత (పూర్తిగానో ?) గందరగోళంగా ఉన్నట్లు కనిపిస్తుంది. పెద్దలు క్షమించి ముందుకు సాగగలరని నావినతి.)
మీకేం తెలుసు??
కల చెదిరినా కన్నీరు రాదేం??
మిన్ను విరిగినా మది చెదరదేం??
ఆశల సౌధం క్రుంగినా ఎద విరగదేం??
మదిలో బాధాసుడిగుండాల హోరు..
ఊహల రెక్కలకు సంకెళ్ళు వేశారు..
ఆశల హరివిల్లును కూల్చేసారు..
భవిష్యత్తును కాలరాసారు..
కలల మ్రొగ్గలను చిదిమేసారు..
మీకేం తెలుసు??
ప్రాతఃకాలపు హిమబిందువు లాంటి మా ఆశల వర్ణాలు..
మీకేం తెలుసు??
మనో ప్రాంగణాన మేము పెంచుకొన్న వూహల మ్రొక్కలు..
మీకేం తెలుసు??
కుల మతాతీతపు అవ్యక్త భావనల తియ్యందనాలు..
******************************************************************************************
నిజంగా నా స్నేహితుడి జీవితంలో జరిగిన ఒక చిన్న సంఘటన ఆధారంగా రాసాను. కుల, మతాలకి అతీతంగా వారిద్దరు ఒకరినొకరు ఇష్టపడ్డారు. ఇక్కడ నిజజీవితానికి విరుద్ధంగా ఏమీ జరగలేదు. అమ్మాయికి ఇష్టంలేకుండా పెళ్లి చేసారు, అలానే అబ్బాయికి కూడా. కానీ వేరొకరితో జీవితం పంచుకోలేని ఆ అమ్మాయి విడాకులు తీసుకుంది. ఇది తెలిసిన మా వాడి భార్య వాడిని రోజూ సాధించుకు తింటోంది. పెద్దల మూర్ఖపు పంతాలకి పిల్లల జీవితాలు ఎలా చేజారిపోతాయో చెప్పేదానికి ఇదొక చిన్న ఉదాహరణ.
*******************************************************************************************
నీవు
ప్రతి దృశ్యం లోనూ..
అదృశ్యం గానూ..
నయనానందకరంగా నీవు..
ప్రతి శబ్దం వెనుకా..
సదృశ్యం గానూ..
తప్తశిలలా నేను...
కంటికెరుపులా..
వంటి మెరుపులా..
కైపెక్కిన కన్నుల నిండుగా నీవు..
తొలిసంజె ఎరుపులా..
వెన్నెల మెరుపులా..
మెరుపెక్కిన మిన్నుల నిండుగా నేను..
పెదవి మధ్యన..
మౌనం చాటున..
సిగ్గు తెరల వెనుక నీవు..
అల్లరి నవ్వుల మాటున..
అవ్యక్తపు విరహం పైన..
ఆలోచనల తీరాల ముందుర నేను..
చూస్తారా?
(నేనీమధ్య రోడ్డు మీద వెళుతుంటే, అందరూ రోడ్డులో కొంత గ్యాప్ ఇచ్చి, కొంత పక్కగా వెళ్తున్నారు. ఏమయిందా అని చుస్తే, ఒక ముసలి ఆవిడ, పాపం రోడ్డు దాటలేక, నది రోడ్డు మీదే పాక్కుంటూ, రోడ్డు అవతలి వైపుకి వెళ్తూ ఉంది. అందరూ ఎవరి దారిన వాళ్లు వెళ్తున్నారు కానీ ఒక్కరు కూడా ఆవిడ ఎంత అపాయంలో ఉందో పట్టించుకోవడంలేదు. నానాటికీ మనుష్యులలో మృగ్యం అయిపోతున్న మానవత్వానికి ఆనాటి సంఘటన నాకొక సాక్షంగా కనిపించింది, అనిపించింది. ఆ సంఘటనే నన్ను ఈ కవిత రాయడానికి ప్రేరేపించింది.)
ఇదిగో చూసారా ఈమెని?
ఎండిన గాజు కనుల్లోని దైనత్యం మీకు కనిపిస్తోందా?
మనస్సులోని మూగ రోదన మీకు వినిపిస్తోందా?
ఇదిగో చూస్తారా ఈమె,
శుష్కించిన శరీరంపై ఆగిన గురుతులు మీకు కనిపిస్తున్నవా?
జీవం చావని ఎదలో దాగిన ఆశాచారికలు మీకు అగుపిస్తున్నవా?
ఇదిగో చూసారా ఈమెని?
ఎముకులగూడైన కాయంపై కరిగిన జీవితపు అవశేషాలు..
ఇంకా కడుపుతీపిపై మిగిలిన ప్రేమ తాలూకు సశేషాలు..
ఇదిగో చూస్తారా ఈమె జీవితచిత్రాన్ని?
వేలుపట్టుకొని నడక నేర్పించిన మాతృమూర్తి ఈనాడు నడవలేక,
కదిలే జనసముద్రాన్ని దాటలేక, దాటించే దయామయహస్తం కోసం ఎదురుచూస్తూఉంది.
ప్రేమనంతా కూరి నోటిముద్దగా అందించిన అమృతమూర్తి ఈనాడు ఆకలికేక
తో, పిడికెడు అన్నంకోసం అడుక్కోలేక, ఆకలితీర్చే ఆపన్నహస్తం కోసం ఎదురుచుస్తూఉంది.