ఒక వర్షాకాలపు సాయంత్రం..

• ప్రచురించిన సమయం: 2:46:00 PM
• |
• రాసినవారు: ప్రతాప్
• |
• వర్గము: కథలు

అప్పుడే వర్షం కురవడం మొదలయింది. సన్నటి జల్లులు హాయిగా, ఆర్తిగా నను తడిమేస్తూ, తడిపేస్తూ ఉంటే ఇలా బైక్ నడపడం ఎంతో హాయిగా ఉంది. ఇంక నా వెనుక "తను" కూర్చొని ఉంటే ఈ రైడ్ ఇంకా ఎంత బావుండు అని ఒక్క క్షణం అనిపించింది. కానీ అది ఒక్క క్షణమే, సరేలే ఇంకో పది నిముషాల్లో ఎలాను ఇంటికి చేరిపోతాం కదా, వెంటనే తనని తీసుకోని అలా కార్లో, ఏకాంతంగా(?) ఉన్న రోడ్ల వెంబడి పరుగులు తీయించాలి అనుకొన్నా. ఈ ఉహ మదిలో మెరిసిన మరుక్షణం నా బైకు వేగం నాకు తెలియకుండానే పెరిగింది. అనుకోన్నట్లే పది నిముషాల్లో ఇంటి ముందుర వున్నా. కాలింగ్ బెల్ కొట్టబోతూ ఉండగా నెమ్మదిగా "ఆకులో ఆకునై, పువ్వు లో పువ్వునై" అన్న కృష్ణశాస్త్రి గారి లలిత లాలిత్యపు గీతం మధురంగా నా చెవులకు సోకింది. ఒక్క క్షణం అర్ధం కాక, మరోక్షణం అంత శ్రావ్యమైన పాటని పూర్తిగా వినాలన్న కోరికతో, ఇంకోక్షణం ఆ పాటకి అంతరాయం కలిగించలేక అలా నిలుచుండి పోయాను. ఏమయిందో ఏమో ఆ గాత్రం వెంటనే ఆగిపోయింది. నెమ్మదిగా కాలింగ్ బెల్ కొట్టాను. అత్యంత మృదువైన పాదాల సవ్వడి తలుపును సమీపిస్తున్న శబ్దం నను చేరింది. క్లిక్ మన్న శబ్దంతో తలుపు తెరుచుకొంది. ఎదురుగా "తను", ఎంత పని చేసినా ఎప్పుడు అలసిపోని చిరునగవు మొహంతో నా "తను".

"వచ్చేసారా? ఎంతసేపయింది వచ్చి?" అంటూ నేను లోపలకి నడిచేదానికి దారి వదలింది.

"10 నిముషాలు అయింది వచ్చి". అంటూ నేను లోపలికి నడిచాను.

"మరి అంత సేపు తలుపు కొట్టకుండా ఎం చేస్తున్నారు?" అని అడిగింది.

"నువ్వు పాడుతున్న పాటని అలా వింటూ బయటే నిలుచుండి పోయాను. నువ్వు అలా పాడుతూ ఉంటే నాకేమో సమయం తెలియదు. నిజం చెప్పాలంటే నువ్వు చాలా బాగా పాడుతావ్ సుమీ." అన్న నా సమాధానికి తన మొహంలో కూసింత ఆనందం, కూసింత గర్వం, కూసింత సిగ్గు క్షణకాలం మెరిసి మాయమయి పోయాయి. నిజం చెప్పొద్దూ ఆ క్షణంలో నా "తను" మోములోని భావాలని ఒడిసి పట్టుకోవాడానికి నేను రవివర్మ నైతే ఎంత బావుండు అనిపించింది.

"ఫో నువ్వు మరీ ఎక్కువ చేస్తున్నావ్." అంటూ వంటగదిలోకి తుర్రుమంది. తనవేనుకాలే "అది కాదు నే చెప్పేది నిజం. నువ్వు నమ్మాలంటే ఏం చెయ్యాలో చెప్పు." అంటూ అనుసరించాను.

"ఏం చెయ్యనక్కరలేదు కానీ, ముందర తమరు ఫ్రెష్ అయిరండి." అంటూ నన్ను బాత్రుం లోకి బలవంతగా నెట్టింది.

నేను 5 నిముషాల్లో ఫ్రెష్ అయి అలా బాల్కనీలో కూర్చొని కురిసే వర్షాన్ని చూస్తూ ఉండిపోయాను. తనతో బయటకి వెళ్ళాలని ఉన్నా, ఇప్పుడు బలవంతంగా బయలుదేరతీయడం మంచిది కాదు అని ఆగిపోయాను. ఈ వానలో కాఫీ తాగాలనిపించి, "ఒక కప్పు కాఫీ" అని పెద్దగా అరిచాను. అంతే చేతిలో ఘుమఘుమలాడే కాఫీ కప్పులతో నా ఎదురుగా "తను". నాకొక కప్పు ఇచ్చి తనొక కప్పు తీసుకోని ఎదురుగా ఉన్న కుర్చీలో కూర్చొని నాతొ పాటు వర్షాన్ని అనుభవించడం ప్రారంభించింది. మేము అలా ప్రకృతిని అనుభవిస్తూ, కాఫీని ఆస్వాదిస్తూ, మధ్యలో మాటల చెణుకులు విసురుకొంటూ అలానే ఉండిపోయాము.

కాస్సేపటికి "ఏమిటి? అలా నిశ్శబ్దంగా ఉన్నావు?" అన్న ప్రశ్న వినిపించి తల పైకెత్తాను. నా వైపు కుతూహలంగా చూస్తూ నా "తను".

"నిశ్శబ్దంగా కాదు, మౌనంగా ఉన్నాను."

"రెండూ ఒకటే కదా?" చిన్నపిల్లల్లా అడిగే తన మోము చూస్తే నిజం చెప్పొద్దూ నాకు చాలా ముద్దొచ్చింది, అలానే తన ప్రశ్నకు నాకు నవ్వొచ్చింది.

"నేను అడిగిన ప్రశ్నకు జవాబు ఇవ్వలేదు." అన్న తన మాటలకు లోకంలోకి వచ్చి పడ్డాను.

"మాటలు లేకపోవడం నిశ్శబ్దం, మాటలు రాకపోవడం మౌనం." అని జవాబిచ్చాను.

ఆ జవాబుకి తను మోము కాస్త చిన్నబోవడం గమనించి టాపిక్ ని మార్చే దానికి, "ఇవ్వాళ వంటేం చేస్తున్నావ్?" అని అడిగాను.

"చెప్పు ఏం చెయ్యమంటావో?" అని అడిగింది.

"రేపు నాకు ఎలాను శెలవు కాబట్టి, ఈ రోజు వంట నేను చేస్తాను, నువ్వు తిను చాలు." అని చెప్పాను.

"ఆ నువ్వు చేస్తే ఇక తిన్నట్టే మరి. మొన్నొక రోజు వంటతో నీ తంటా చూసాను. నీకు అంత శ్రమ అక్కరలేదు కానీ, ఏం కావాలో చెప్పు చాలు, నేను చేసి పెడుతాను."

నేను వదులుతానా? ఎలాగోలా ఒప్పించి నా "తను" ని పక్కన కూర్చోబెట్టి ఉల్లిపాయలు కోయడం మొదలెట్టాను. అంతే, వరద గేట్లు తెగినట్లు కళ్ళలోంచి ఆగకుండా నీళ్ళు బయటకి రావడం మొదలెట్టాయి. ఇక మన వల్ల కాదు అని గమనించిందో ఏమో "తను" వచ్చి నిశ్శబ్దంగా నా చేతిలోని కట్టర్ ని అందుకొని వాటిని కోయడం మొదలెట్టింది, నేను హెల్ప్ చెయ్యడం మొదలు పెట్టాను. అలా వంట చేసుకొని బయటకి వచ్చేసరికి, వాన పూర్తిగా తగ్గి, మేఘాల చాటునుంచి చంద్రుడు మా ఇద్దరినీ చూడటం మొదలెట్టాడు.

మాటలకన్న మధురమైన భాష మౌనమే అని ఈ సందర్భంలో మరోసారి రుజువయ్యింది. మా మధ్యన మాటలులేకుండా కేవలం మౌనంతో సంభాషించుకొంటూ, అప్పుడప్పుడు చూపుల శరంపరలని సంధించుకొంటూ ప్రకృతిలో మమేకమై, మాలో మేము అంతర్భాగమై ఆ సందర్భాన్ని తనివితీరా ఆస్వాదిస్తున్నాం.

ఇంతలో "నాకోసం ఒక పాట పాడవా?" అని నా "తను" నను మెల్లగా ఒక కోరిక కోరింది.

"నేనా? పాటా?" అంటూ ఆశ్చర్యపోయాను.

"అదేమిటి? మరీ సంతూర్ మమ్మీ లా అంత ఆశ్చర్యపోతావ్? ఆ నువ్వే, ఒక పాట పాడు మరి నాకోసం." అంటూ బలవంత పెట్టింది.

"సరే పాడితే నాకేం ఇస్తావ్?" అన్న ప్రశ్న నా నుంచి.

"నీకేం కావాలంటే అది కాదు. నువ్వు ఊహించలేనిది నీకు దొరుకుతుంది" అంది పెదాలని గుండ్రంగా చుట్టి గాలిలోకి ముద్దులు విసురుతూ.

"భలే మంచి బేరము, పసందైన బేరము" అని నా మనస్సు ఉత్సాహంతో ఉరకలు వేస్తుండగా ఏం పాట పాడాలా అని ఆలోచించడం మొదలుపెట్టాను. కానీ ఎంత ఆలోచించినా నాకు పాట తట్టలేదు. ఇదే చెప్పి "నీకేం పాట కావాలో చెప్పు అదే పాడుతాను" అని చెప్పాను.

"నీకు నాకు ఇష్టమైన పాట పాడు" అన్న సమాధానం.

"నీ నవ్వు చెప్పింది నాకు నేనెవ్వరో ఏమిటో..
నీ నీడ చూపింది నాలో ఇన్నాళ్ళ లోటేమిటో.." అంటూ పాడ సాగాను.

పాట మొత్తం పూర్తయ్యేంతవరకు మా మధ్యలోకి గాలి సైతం చొరబడడానికి సందేహించింది. పాట పూర్తికాగానే వర్షం, ఆకాశంలోంచి కాదు, నా "తను" కనులలోనుంచి. తనని పూర్తిగా ఏడవనిచ్చాను, ఎన్నాళ్ళనుంచో తన గుండెల్లో గూడు కట్టుకొన్న బాధ కరిగి, చెలియకట్ట దాటి హాయిగా ఈ లోకంలోకి ప్రవేశించి నెమ్మదిగా అదృశ్యమవుతుందన్న ఆలోచనతో తనని ఇంకా ఏడవనిచ్చాను.

కాస్సేపటికి తను తెప్పరిల్లింది. సరే సందర్భాన్ని మారుద్దామని, "పాట పాడేసాను కదా. మరి నా గిఫ్టు సంగతి ఏమిటి?" అని అడిగాను. ఊహించలేని గిఫ్టు ఏమయింటుందో అని ఊహించేదానికి ప్రయత్నిస్తూ.

అంతే కళ్ళ ముందర నక్షత్రాలు కనిపించాయి, చెవులకి ఉరుముల మెరుపుల శబ్ధాలు వినిపించాయి తను నా చెంపమీద కొట్టిన దెబ్బకి. "అమ్మనీ ఉహించని గిఫ్టు అంటే ఇదా? దెబ్బ కొట్టావు కదే? ఉండు నీ పని చెబుతా" అని తనని పట్టుకొనే దానికి ప్రయత్నించాను. మెరుపులా మెరిసి చటుక్కున మాయమయ్యి, గాలిలా అక్కడ ఇక్కడ ఉంటూ, నీళ్ళలా చేతిలోంచి జారిపోతూ, "నన్ను పట్టుకోలేవు నీ వల్ల కాదు" అని ఏడిపిస్తూ ఇల్లంతా పరిగెడుతున్న తనని పట్టుకోవడం నిజంగానే నా వల్లకాలేదు. ఈ ప్రయత్నంలో నా కాలు మెలికబడింది,
'అమ్మా' అంటూ కూలబడిపోయాను. "ఏమయింది?" అంటు ఆందోళనతో నన్ను చేరిన నా "తను"ని "పట్టుకోలేనన్నావుగా చూడు
పట్టేసుకున్నా" అని తనని గట్టిగా పట్టుకొన్నాను. "ఇలా అబద్దం చెప్పి పట్టుకోకూడదు మొద్దబ్బాయ్" అని నన్ను వదిలించుకోవాలని తను ప్రయత్నిస్తుండగా ఇంతలో కాలింగ్ బెల్ మోగింది.

"ఎవరో వచ్చారు వెళ్ళి తలుపు తియ్యి" అని అన్నాను.

"నువ్వొదిలితే అలానే వెళ్ళి తీస్తాను. వదులు మరి."

"సరే వెళ్ళి తియి" అని నా పట్టుని తప్పించాను.

"ఎవరూ?" అని తను వెళ్లి తలుపు తీసింది. పక్కింటి సుందరంగారు, వాళ్ళావిడ పక్కనే ఇంకెవరో చిన్న పిల్లాడు వాకిట్లో నిలబడి ఉన్నారు. "రండి" అని వాళ్ళని లోపలికి సైగల ద్వారా ఆహ్వానించాము. వాళ్ళు వచ్చి "రేపు సత్యన్నారాయణ స్వామి వారి వ్రతం మీరిద్దరూ తప్పకుండా రావాలి" అని అతికష్టం మీద మాకు అర్ధమయ్యేలా వారికొచ్చిన సైగల భాష ద్వారా చెప్పారు. అంతలో పక్కన ఉండే అబ్బాయి, "ఏమయింది మామయ్య? ఎందుకు నువ్వు సైగలు చేస్తున్నావు? వీళ్ళిద్దరికి ఏమయింది?" అని మా ఇద్దరిని చూపించి ప్రశ్నించాడు. దానికి సుందరంగారు, "వీళ్ళిద్దరికి వినపడదు, మాటలు రావు. అందుకని" అని చెప్పారు. లిప్ మూవ్మెంట్ ద్వారా వాళ్ళేం మాట్లాడుకొంటున్నారో అర్ధం చేసుకోవడం మా ఇద్దరికీ పెద్ద కష్టం కాలేదు. కానీ ఆ పిల్లాడు చూసిన చూపుకి మాత్రం చాలా బాధవేసింది, ఆ చూపు నిండా జాలి ఉంది. చిన్నప్పటి నుంచి అలవాటైన జాలి, నీకేమి చేతకాదు వెళ్ళి ఆ మూల కూర్చో అని వెక్కిరించే జాలి. వీళ్ళకెందుకు చదువు సట్టుబండలు అని వెక్కిరించే జాలి. మీక్కూడా అలానే అనిపిస్తోందా?

==========================================================================
మొన్న వినాయక చవితి సందర్భంగా ఊరికి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది. ట్రైన్ లో నా కెదురుగా ఉన్న బెర్తుల మీద మంచి జంట, చూడ కన్నుల పండుగగా ఉన్నారు. నాకు చాలా సేపటివరకు అర్ధం కాలేదు ఇద్దరికీ మాటలు రావని. అర్ధమయ్యాక ఒక్కక్షణం ఎవరిమిదో చెప్పలేనంత కోపం, చూపించలేనంత ఉక్రోషం. వాళ్లతో మాటలు కలిసాక అర్ధమయింది, వాళ్ళకి కావలసింది జాలి కాదు కొద్దిగా మానవత్వం కలిసిన సాయం అని. ఈ కధకి వారే ప్రేరణ, అలానే అవసరమైన థీమ్ వచ్చేలా తమ కధ ద్వారా నన్ను inspire చేసిన ప్రసాదం గారికి కూడా కృతజ్ఞతలు.
==========================================================================

• Permalink
• RSS 2.0